Kurtejiyana min

Li payîza welatê xwe ku niha kêliyên jiyana min bûne malzaroka êşên wê û tebata xwe bi serpêhatiyên axa wê tînim, li 4ê heyva 11 li sala 1988ê di hembêza bajarokê Tirbespiyê de ji dayîk bûm. Zarokatiya min, roj û demên gulgulî û yariyên zarokatiya min û hevaltiya min ya bi dilopê baranê re, bi leystikên tîrêjên rojê re a li ser axa dayika min derbas bûn. Lê, wek gelek malbatên kurd yê rojavayê kurdistanê, ez jî li gel malbata xwe bûm koçberê welatê xerîbiyê. Ev çend salin em li Almaniya niştecihin. Jiyana min di navbera çar dîwarên cemdî, xwendin, wêne û helbestê de derbas dibe. Li vî welatê dûrî çand, bêhin û evîna welatê min, wêne û helbest bûne zimanê min, bi taybetî wêneçêkirin bûye zimanê derûna min. Jibîr nekim, kesatiya diya min, rondikên wê, awirvedana wê, sirûda kenê wê bûye wêneke her kêlî ya eşqa welat li ber çavê min…Li vî welatî her roj birînên xwe bi bîranînên hesreta axê derman dikim, lê çi bikim her birîneke min ji birîna din re dibe dayik!

Freitag, 19. Februar 2010

Dîwarê renge reng



Canê Omar

Verlorene Worte

Wie konnte es geschehen?
Warum haben wir uns begegnet?
Warum haben wir es zugelassen, diesen Fehler fortzusetzen??

Ich suchte keine Erklärung für all das.
Ich wollte lieber nicht verstehen.
Ich fühlte nur noch, und die Gefühle beherrschten mein ganzes Dasein.
Mein Verstand schweifte, als schwimme er in einem Bassin von rauch.
Meine Glieder waren aufgelöst, als ertränken sie in einem warmen Meer.
Meinem Herzen entströmten fließende Melodien, die langsam, ganz langsam auf der Tiefe aufzusteigen begannen, bis sie mit dem Wolken in die Weite des Welt alles flogen.
Wir sprachen nicht, wir blieben stumm in einem klaren Meer der Stille.
Dennoch sprachen wir im Schweigen.
Ohne die Worte auszusprechen, wussten wir, was mit uns war.

Wir spürten es…

Montag, 8. Februar 2010

BAYÊ HESRETÊ

Canê Omer

Bayê hesretê


Li gel bayê hesretê

Hêvî têkdiçin

Asoyên hestan teng dibin

Stêrik ji bêdengiya te bêzar dibin

Û ez di nav sarxuhdana tayên dorpêçkirî de

Ser av û bin av dibim

Tune dibim

Xelekên bîranînên xwe sêdar dikim

Laşê min bi reşekonê mirinê dipêçe

Erê rojhilatiyo!

Dilê te tim bi wan payizan

Jiyan bê hest dikir

Bê wate dikir

Gelek demsalan te ez li pey dilê xwe yê mirî dibezandim

Gelek şevên sar

Te ez di xaniyên bê dîwar û bê pencere de dirazandim

Lê dilê siwarê hêviyên te

Rastiya hestên te yên xapînok naskirin

û îşev govenda mirina evîna te digerîne

îşev ez ê xwe ji gunehên şevên te bişom

min bîranînên te di warê jibîrkirinê de veşartin

û wêneyên te ji jêrzemîna dilê xwe avêtin..

erê bê bext

bê bextî nema kare min di nav hestên dilberan de dîl bike

here..

û hewil nede ez vegerim

min ji zû ve ferhenga derewên te ji ber dergehê dilê xwe rakir.